Selah Sue lanceert schoenenlijn

Het gaat snel voor Sanne Putseys: de Belgische zangeres brak het afgelopen jaar door in Europa als Selah Sue, speelde op verschillende grote festivals en bracht onlangs haar nieuwe EP uit. Alsof dat nog niet genoeg is, lanceert ze begin volgend jaar een nieuwe schoenenlijn. Haar merk zal 'Selah Shoe' heten. De schoenen zullen verkrijgbaar zijn bij de merchandising stand op alle optredens, alsook online via de link www.selahsue.be/selahshoe.

Selah Sue licht toe: "Het idee om 'Selah Shoe' te lanceren kwam van mijn vriend. Hij is werkzaam in de mode, en wou de merchandising een nieuwe boost geven. Momenteel is de verkoop heel beperkt. Behalve een paar posters, greeting cards en cd's doen we eigenlijk niet aan merchandise. Ik wil dit ook commercieel niet uitbuiten. Maar een schoen ontwerpen is ergens wel spannend, en het is een origineel idee. Bovendien vind je niet gemakkelijk schoenen die recycleerbaar zijn, en een low-impact hebben. Het idee voor de naam kwam tijdens een brainstormsessie die zwaar uit de hand gelopen is. Op het einde kon niemand nog verstaanbaar praten (lacht). Het was toen dat de naam 'Selah Shoe' gevallen is. Ik weet niet meer of iemand mij probeerde aan te spreken of iets anders wilde zeggen, maar in elk geval: het was een eureka moment voor ons allen (lacht). Een nieuwe schoenenlijn was geboren. Alsook de kater van de eeuw (lacht)."

"De 'Selah Shoe' zal volledig in België gemaakt worden, met materialen uit ons land afkomstig, zoals jute, hennep, vlas en hop. Het ontwerp is een soort kruising tussen een espadrille en een croc. Heel comfortabel om te dragen, met een very crazy suffering style to it!"

"De zool van de 'Selah Shoe' bestaat uit een dikke laag gerecycleerd plastic, die ook de zijkant van de schoen beschermt. Deze coating moet beletten dat de geweven zool water of bier opzuigt, wat wel eens het geval is bij concerten of festivals. De 'Selah Shoe' heeft dus alle troeven in huis om de ideale festivalschoen te worden. De slogan voor de campagne in Franstalig België wordt 'C'est la shoe: Selah Shoe, by Selah Sue. La chou chou du festival'. Over de campagne in Vlaanderen zijn we nog aan het nadenken. De brainstormsessies zijn alvast veelbelovend (lacht)."

Jazz saxofonist bekent niets van muziek te kennen

De bekende jazz saxofonist Tom 'Hurricane' Gumley heeft in een interview met Cadence Magazine toegegeven dat hij eigenlijk niets van muziek kent. Hij beweert geen noten te kunnen lezen, en de helft van de tijd geen flauw idee te hebben waar hij mee bezig is. 'Ik blaas maar wat', aldus de jazz muzikant. Het eerste feit is op zich niet onoverkomelijk: er zijn heel wat bekende muzikanten die geen partituren kunnen lezen. Maar dat hij zelf toegeeft geen idee te hebben wat hij soms op het podium uitvoert, is wel een grote schok. En is deze bekentenis oprecht, of zet hij zijn fans opnieuw op het verkeerde been?

Het rags to riches verhaal van Tom Gumley is algemeen bekend in de jazz scene. Hij leefde jarenlang als dakloze in Queens, tot een bekende jazz producer hem 'ontdekte'. Zijn stijl werd in jazz kringen omschreven als avant garde, grensverleggend, non-conformistisch, dissonant en luid. Vaak trad hij op zonder versterker. Hij heeft met de besten op aarde samen gespeeld en zou dus al die jaren hebben gedaan alsof. Tom Gumley vond het tijd om de waarheid te vertellen, nu zijn manager en producer, Nick Duysenburg, vorig jaar overleden is. Hij zegt dat hij niet langer met deze leugen kon leven. Een vreemde wending in wat al een bijzondere carrière was.

In het interview geeft Tom een andere versie van zijn 'ontdekking', en zijn beginjaren: "Eind jaren '90 zat ik in een diepe put. Ik had geen geld, was ziek, en leefde op straat. Om rond te komen ging ik soms werken in de pawn shop als klusjeswerker. Daar kwam op een dag een saxofoon binnen, en mijn baas vroeg mij die op te blinken om door te verkopen. Bij het poetsen ontdekte ik een smak geld die verborgen zat in de buis. Ik voelde dat er nog meer geld in zat, en begon op de saxofoon te blazen, zo hard ik kon, om al het geld eruit te krijgen. Nick (Duysenburg, nvdr) was net in de winkel op dat moment en hoorde mij blazen. Hij vond het fantastisch, en zei dat ik talent had. Ik was bang dat ze zouden ontdekken dat ik geld gestolen had, en speelde het spel mee. Nick nodigde mij uit in zijn studio, en daar herhaalde ik mijn nummertje. Gewoon hard blazen, en wat op de kleppen duwen. Iedereen was lyrisch. Nick wilde direct een plaat opnemen. Hij nodigde enkele studiomuzikanten uit en de rest is geschiedenis."

"Al die jaren heb ik gedaan alsof, hoewel ik moet toegeven dat ik er beter in geworden ben. Ik maakte mezelf wijs dat ik er talent voor had. Maar eerlijk gezegd, ik heb gewoon een straffe adem, en blaas maar raak. Het probleem is dat de kenners als één blok voor mijn stijl gevallen zijn. Er werden mij eigenschappen toegedicht die ik niet had. Ik werd als vernieuwer aanzien, en zelfs als redder van de moderne jazz. Er was geen weg meer terug."

"Vanaf het begin van mijn carrière mocht ik soleren bij de topgezelschappen. Dit was mijn geluk: zij trokken al mijn schijnbare fouten recht. Ik was de nieuwe jazz sensatie en wie het niet hoorde, was simpelweg niet mee. Vaak heb ik me daar schuldig over gevoeld, over hoe criticasters met de grond gelijk gemaakt werden, terwijl ze gewoon de waarheid vertelden..."

"En nu is dus de tijd gekomen om vergeving te vragen. Om de maskerade op te heffen. Om met mezelf in het reine te komen. Ik wil dat de waarheid gekend wordt. Ik ben dankbaar voor wat de jazz mij gegeven heeft: een inkomen, en een weg uit de armoede. Maar nu wordt het tijd om iets anders te doen. Ik wil jazz terug geven aan de mensen die ervoor gestudeerd hebben, en die wel weten waar ze mee bezig zijn."

De Tijdloze verandert naam in De Tandloze

Op Oudejaarsavond zendt Studio Brussel traditioneel de Tijdloze uit, de lijst met de 100 beste nummers. Was de uitkomst van de lijst tijdens de eerste editie, in 1987, nog spannend, dan is het anno 2014 verworden tot een heus snorefest. De top-10 is elk jaar nagenoeg ongewijzigd, en ook de rest van de lijst bevat enkel voorspelbare nummers. Vandaar het besluit van Studio Brussel om de naam van de lijst voortaan te veranderen in 'De Tandloze'.

Roos Van Acker, die de laatste edities aan elkaar gepraat heeft, kan zich vinden in de naamsverandering: "Elk jaar mogen de luisteraars van Studio Brussel stemmen op de 100 beste nummers. Ongeïnspireerd zoals ze zijn, en hersendood door steeds weer dezelfde nummers te horen op Studio Brussel, stemmen ze elk jaar voor dezelfde nummers. Dit maakt dat veranderingen in de lijst, nieuwkomers bijvoorbeeld, ver te zoeken zijn. Op die manier wordt het moeilijk voor mij om de lijst aan elkaar te praten, en om de spanning er in te houden. Er zit meer spanning in de tiet van m'n oma dan in de ganse lijst samen! Vandaar dus deze naamsverandering, die beter weer geeft wat je van de lijst kunt verwachten: oude nummers die de meeste mensen al heel lang geleden beu gehoord zijn."

Kunstverzamelaars storten zich op gin

Nu de prijzen op de internationale kunstmarkt opnieuw hoge toppen scheren, zijn kunstverzamelaars op zoek naar alternatieven. Naast oldtimers, design, wijnen en oude boeken, hebben collectionneurs nu hun oog laten vallen op exclusieve gins. De gin-hype is al een tijd bezig, maar met de komst van nieuwe exclusieve merken, is het hek helemaal van de dam. De originele fles en het opvallende etiket maken van sommige gins kleine kunstwerkjes en dus de moeite om te verzamelen. De prijzen die betaald worden voor sommige gins kunnen wedijveren met de duurste wijnen. Terwijl iedereen weet dat het gewoon gaat over gegiste jeneverbessen met wat kruiden.

Snobisme? Niet volgens gin-kenner en cocktailmaker Gert Lernout: "Gin is een complexe drank, met verschillende aroma's. De basis is de jeneverbes, en daaraan kunnen verschillende andere extracten toegevoegd worden. Wanneer je dus een gin-tonic maakt met een dergelijk product, krijg je een gans palet aan geuren en smaken in je neus en je mond voorgeschoteld. Iedereen ruikt wel iets anders, en dat is net het toffe: zolang je er maar genoeg blabla rond verkoopt, knikt iedereen instemmend mee. Het maakt niet uit of je het bij het rechte eind hebt of niet. Net zoals bij de dure wijnen. Daar weet niemand nog waarover hij bazelt, zolang er maar dure flessen op tafel staan. Het verschil tussen een fles wijn van 100 euro en één van 1000 euro, laat staan 10000 euro, is niet detecteerbaar. Zo ook dus met de gin. Na een paar glazen gin zijn de meeste cocktailliefhebbers al zodanig aangeschoten dat je hen evengoed vodka of tequila kunt voorschotelen. Geen kat die het merkt. 'Vanille', 'koriander', 'peper', 'bosbessen', 'paddestoelen', 'herfstbladeren', 'truffel', 'schors', 'salie', 'gember', 'bejaardenondergoed'... Ongelooflijk wat mensen beweren in de gin-tonic te ruiken en proeven! Terwijl je neus door de alcohol open gebrand wordt en je smaakpapillen verdoofd."

"Mocht ik er zo veel geld niet mee verdienen, ik was al gestopt met mijn cocktailbar. De zever dat ik al hebben moeten aanhoren! Man, man, man. Dan zit daar zo'n snob aan de bar, en bestelt een een gin-tonic voor hem en zijn trophy wife. Dat kan nog geen whiskey van een rum onderscheiden, maar gins? Hola! 'Mag ik de kaart met de gins eens zien?', vraagt hij dan. Negen kansen op tien dat hij er de duurste of op één na duurste uit kiest. Terwijl zelfs de kenners al die gins niet kunnen onderscheiden. En dan maar doorgaan over het smaakpalet, de bitterzoete ervaring, de kruiden, de bosgeuren, enz, enz... En ik maar knikken en bevestigen. Jongens, jongens, er loopt wat rond in de wereld. Want geef toe: gin-tonic is een schitterende cocktail, maar er wordt toch veel show rond verkocht, niet? Ik beken: in mijn cocktailbar maak ik mij daar ook schuldig aan: we serveren gin-tonic in een speciaal glas, op een servet, met een staafje, wat kruiden, komkommer, enz... Eigenlijk allemaal niet nodig. Geen wonder dat klanten zich verplicht voelen om grote woorden boven te halen."

Of hij blij is met de komst van professionele verzamelaars in de markt? Gert Lernout: "Dat ze maar doen. Ik heb mijn collectie opgebouwd, en als één of andere pipo teveel centen heeft, en mijn kelder wil opkopen, graag. Dan ga ik met mijn opbrengst een mooie oldtimer kopen!"

De Premiejagers verandert naam in Infantiele Puzzels

De Filistijnen, het productiehuis achter het TV-programma 'De Premiejagers' heeft in een persmededeling aangekondigd dat het programma voortaan 'Infantiele Puzzels' heet. Volgens presentator Bruno Wyndaele sluit deze nieuwe naam nauwer aan bij het concept van het spelprogramma. Op de persconferentie werd deze naamswijziging op een originele manier aangekondigd met een... puzzel waarbij het oude logo van 'De Premiejagers' en het nieuwe logo van 'Infantiele Puzzels' allebei als vlag in beeld komen, terwijl ze liggen te copuleren met een lading, en de vlag van 'Infantiele Puzzels' duidelijk actiever en beter ligt te vossen (nvdr: de vlag dekt de lading (waarbij de ene vlag de lading beter dekt dan de andere)).

Gent schrapt het woord 'criminaliteit'

Nadat de Stad Gent begin 2013 succesvol het woord 'allochtoon' geschrapt heeft, wil het nu ook het woord 'criminaliteit' schrappen. Het Stadsbestuur hoopt hiermee het sluimerende misdaadprobleem in de Arteveldestad in te dijken.

In februari 2013 schrapte de Stad Gent het woord 'allochtoon', en in september 2013 het woord 'gehandicaptenkaart'. Met deze acties wilde men bewustzijn creëren en de problematiek rond deze thema's mee helpen oplossen. Nu deze aanpak succesvol blijkt te zijn, wil de Stad Gent nu ook het woord 'criminaliteit' uit het Gentse Bestuursakkoord weren. Andere woorden die op termijn een kans maken om geschrapt te worden zijn 'begrotingstekort' en 'klimaatopwarming'. Zo behoeven deze problemen ook geen verdere aandacht meer.

Burgemeester Daniël Termont verduidelijkt: "Het schrappen van het woord 'allochtoon' was een groot succes. Alle immigranten en vreemdelingen zijn op slag ingeburgerd en voelen zich gewaardeerd in onze stad. Wij hopen nu ook met het schrappen van het woord 'criminaliteit' een gelijkaardige ommekeer te realiseren. Aan criminaliteit kleeft een negatief imago. Het wordt altijd in de pejoratieve zin gebruikt, alsof alle criminelen op één hoopje te vegen zijn. Er zijn ook criminelen die stelen om hun gezin eten te kunnen geven, of om wat roesverwekkende middelen te kopen om even weg van hun aardse problemen te zijn, ocharme. De visie op deze problematiek moet veranderen. Sommige tegenstanders verwijten ons als zouden wij hiermee het probleem onder de mat vegen. Maar zij hebben het mis: wij vegen niets onder de mat. Wij doen gewoon de mat in zijn geheel verdwijnen. Hocus pocus pats! Een revolutionaire aanpak!"

Limburgse ondernemer investeert in vestiaires

Een zakenman uit Maaseik heeft de voorbije maanden voor 32000 euro geïnvesteerd in vestiaires her en der verspreid in Limburg. Hij deed dit omdat hij dacht hiermee de Vlaamse Mantelzorgpremie te kunnen opstrijken. Ronny Kerhofs: "In 2013 werd in verschillende Limburgse gemeenten beslist om een mantelzorgpremie uit te betalen. Ik dacht dat het ging om een premie om voor andermans mantel te zorgen. Daar ik in het weekend reeds bijkluste in de vestiaire van een grote feestzaal in Maasmechelen, ben ik direct in actie geschoten. Ik dacht dat de vestiaire sector eindelijk geprofessionaliseerd ging worden. Groot was mijn ontgoocheling toen ik mijn subsidiedossier indiende voor mijn vestiairebedrijf en te horen kreeg dat de mantelzorgpremies sloegen op het thuis verzorgen van hulpbehoevende bejaarden. Pfff... Van een misleidende benaming gesproken! Ik maak deze zaak aanhangig bij de Rechtbank van Koophandel en hoop een deel van mijn investeringen te recupereren. We zullen wel eens zien we er de dommerik is!"

Allereerste 'Sports Acting Award' uitgereikt aan Björn Engels

Het Vlaams Audiovisueel Fonds heeft een nieuwe acteerprijs in het leven geroepen: de 'Sports Acting Award'. Deze prijs bekroont een uitzonderlijke acteerprestatie tijdens een sportief gebeuren. De allereerste trofee werd vandaag uitgereikt aan Björn Engels, speler van Club Brugge, voor zijn val tijdens de match Club Brugge - Anderlecht van zondag 4 mei

De jury koos unaniem voor Björn Engels omdat hij erin slaagde zijn provocatie om te zetten in een rode kaart voor de tegenstander. Hij deed dit door theatraal neer te gaan zonder echt geraakt te worden, na eerst zelf geduwd te hebben. Vooral de meisjesachtige manier waarop Engels neerzeeg, charmeerde de jury. Voorzitter van de jury Matthias Schoenaerts: "De val van Björn Engels is een unieke prestatie in de geschiedenis van sports acting. Tijdens het moment waarop Björn zweefde tussen hemel en aarde werd het Jan Breydel stadion voor enkele luttele ogenblikken omgevormd wordt tot een soort Shakesperiaans Globe Theatre. Terwijl alle ogen van het stadion op hem gericht waren, bleef hij op de grond liggen en greep met een pijnlijke grimas naar zijn hoofd. Hoewel hij niet aan het hoofd geraakt was. Ook toen de verzorging op het veld kwam viel hij niet uit zijn rol. Tijdens dergelijke geveinsde incidenten wordt vaak geflirt met de grens van overacting, maar Björn Engels acteerde gedoseerd, met perfect gevoel voor timing en dramatiek. Een topprestatie die ik zelf niet zou kunnen verbeteren."

Björn Engels zelf reageert verheugd op zijn prijs: "Ik heb altijd een passie voor toneel gehad, van toen ik nog dictie en voordracht volgde in mijn geboortedorp Kaprijke. Ik ben blij dat ik mijn hobby af en toe mag uitoefenen tijdens mijn job. Ploegmaten op training weten dat ik op tijd en stond al eens neer ga, maar kunnen tot op de dag van vandaag nooit inschatten of het echt of gespeeld is (grinnikt). Deze trofee krijgt zeker een mooie plaats in mijn huis. Ergens werd ik al beloond voor mijn acteerprestatie door de rode kaart voor Mitrovic, maar deze erkenning van een professionele jury is een extra opsteker. Ik hoop het publiek nog meerdere malen te mogen verblijden met een schwalbe of een geveinsde blessure en wil in het bijzonder mijn voordrachtlerares bedanken voor de aangeleerde technieken. Jammer dat we die match nog verloren hebben, maar deze prijs maakt veel goed."

Snelle technologieën plaatsen hipsters onder enorme druk

Hipsters wereldwijd hebben moeite om de nieuwste trends te volgen. Of beter gezegd, ze hebben moeite om de nieuwste trends te counteren. Hipsters willen zich namelijk onderscheiden van de massa, iets dragen wat niemand draagt. Dit wordt tegenwoordig moeilijker en moeilijker. In de hipster subcultuur is het de norm om tegen de trend in te gaan, tot het moment dat je look onvermijdelijk mainstream wordt. Door social media, blogs en Twitter, kortom het internet, gaat deze evolutie veel sneller dan voorheen en dient de hipster continu op zijn hoede te zijn voor copycats. Hij moet altijd een paar alternatieve accessoires achter de hand hebben. Dit veroorzaakt bij de hipsters chronische stress, met allerlei psychische klachten tot gevolg.

Tobias Comyn, een hipster uit Roeselare, surfend op zijn MacBook Air en slurpend van zijn caffè latte in de plaatselijke koffiebar, verwoordt het zo: "Vroeger kon je met een bepaalde look een hele tijd baanbrekend zijn, en duurde het soms verschillende jaren vooraleer een trend opgepikt werd door de grote massa. Neem nu de zwarte nerd brillen. Ik heb die bril zeker 3 jaar kunnen dragen. Nu heeft iedereen zo'n bril. Dus ben ik overgeschakeld op een rond model, witte kleur deze keer, met onversterkte glazen, uiteraard. Ik draag mijn bril al 2 maanden, en heb ze al op verschillende plaatsen zien opduiken. Jammer."

"Als hipster in Roeselare was ik vroeger, na elke stijl-wisseling, altijd terug voor een lange tijd gerust, toch zeker een paar jaar. Maar nu met het internet en al, is dat veranderd. Ganse trends komen en gaan op amper een paar maanden tijd. Dit is niet meer bij te houden, zowel op financieel als op modegebied. Ik vrees dat ik moet afhaken. Een bepaalde stijl kan in het begin van de week trending zijn in New York, en tegen het einde van de week wereldwijd navolging hebben, en dus out zijn. Op die manier is het onmogelijk om de massa voor te blijven. Hetzelfde geldt voor obscure bandjes, niche magazines, fixed bikes, verse thee's, pop-up stores, enz... Via de verschillende online kanalen is het grote publiek direct op de hoogte. Zeer vermoeiend. Ik denk dat ik maar eens normcore ga dit jaar."

Net op het moment dat wij hem willen vragen wat deze stijl precies inhoudt, stapt Tobias op: "Excuseer, ik moet ervandoor, ik heb net op het internet gezien dat mijn look werd opgepikt in Gent en Antwerpen. Het kan zijn dat het om een zwerver gaat, maar ik kies het zekere voor het onzekere. Tijd om mij te herbronnen. En bovendien: het bovenste knoopje van mijn hemd begint te spannen. Ciao ciao!"

Dixie Dansercoer bekent dat wetenschappelijke expedities voorwendsel zijn om avontuurlijke reizen te maken

 Dixie Dansercoer, de bekende poolreiziger, heeft in een interview met de krant Le Soir toegegeven dat hij zijn 'poolexpedities' met een wetenschappelijk sausje overgiet om gemakkelijker sponsors te vinden. Uiteindelijk is het er hem enkel om te doen om er nog eens op uit te trekken en een avontuur te beleven.

'Al sinds mijn eerste expeditie, met Alain Hubert, in 1997-98, heeft de reismicrobe mij te pakken. De schoonheid van de poolgebieden is werkelijk adembenemend, verslavend bijna. Ik wist dat ik bij mijn terugkeer moeilijk mijn vrouw zou kunnen overtuigen om nog eens zo'n lange en dure reis te maken. Toen rijpte bij mij het plan om sponsors te zoeken die mijn passie willen bekostigen. Om die in de buidel te doen tasten, kon ik natuurlijk niet de waarheid vertellen, namelijk dat ik gewoon nog eens op vakantie wou gaan naar de Noordpool. Ik moest een hoger doel hebben. Zodus kwam ik op het idee om mijn reis om te dopen tot 'expeditie' en mijn doel te veranderen naar 'wetenschappelijk onderzoek', in plaats van gewoon avontuur en kicks. Een geniale zet zo bleek achteraf. De sponsors verdringen elkaar om mij geld te geven. Zelfs Ozone (kite producent nvdr) heb ik kunnen strikken. Zo kan ik niet alleen vlot over de ijsvlakten glijden, maar in de zomer ook lekker gratis gaan kiten, altijd met het nieuwste materiaal! (lacht)'

'In ruil daarvoor moet ik zogezegd wetenschappelijke gegevens verzamelen in verband met de klimaatopwarming. Piece of cake: in mijn rugzak zit een sensor die deze gegevens allemaal automatisch verzamelt, ik hoef daar eigenlijk niets voor te doen. Bovendien, deze gegevens kunnen ook met behulp van satellieten en weerstations verzameld worden. Maar goed, dat geheim kan ik natuurlijk niet aan mijn sponsors vertellen, of ik zit in no time zonder geld. (samenzweerderig lachje)'

'Na mijn Groenlandexpeditie overweeg ik om ook 'expedities' (maakt aanhalingstekens) op te zetten naar andere werelddelen. Zo overweeg ik een 'expeditie' (maakt aanhalingstekens) naar Ibiza en Mallorca. Het schijnt dat de algengroei daar lelijk huis houdt (knipoogt). Of Bali misschien. Is daar geen Oerang-Oetang met uitsterven bedreigt? In de buurt van de Sheraton? (knipoogt nogmaals)'

'Zo zie je maar: de tijd dat mensen lachten met mijn rare voornaam is voorbij, ik heb het helemaal voor elkaar. Hahaha, wie laatst lacht, best lacht! So long suckers, ik vertrek weer op avontuur!! No rat race for me, adventure is waiting! Hahahahaaaaaaa!! (demonische lach)'

Swiffer stopt na Olympische Winterspelen als sponsor van de World Curling Federation

CINCINNATTI - Via een persmededeling heeft Procter & Gamble, producent van de Swiffer schoonmaakmiddelen lijn, laten weten dat ze na de Olympische Winterspelen van Sotsji ophouden met sponsoring van de WCF, de World Curling Federation. Swiffer voorzag de teams van de borstels waarmee ze het ijs kunnen bewerken, om de baan van de stenen te beïnvloeden. Na 11 jaar houdt Swiffer er nu mee op en gooit ze de spreekwoordelijke stofdoek in de ring. Als reden haalt de fabrikant aan dat het kneuterige imago van de sport afstraalt op het merk. De persverantwoordelijke verduidelijkt: "Kijk, drie mannen die staan te schrobben alsof hun leven er van af hangt, dat werkt op de lachspieren. Aanvankelijk dachten wij dat Swiffer door de sport aan merkbekendheid kon winnen. En dat was in het begin ook zo. Maar na meer dan 10 jaar is dit effect weggeëbd. Dus houden wij er mee op. Swiffer gaat nu via andere kanalen adverteren."

Achter de schermen vallen nog andere redenen te noteren. Zo blijkt uit recentelijk onderzoek van de universiteit van Nebraska-Lincoln dat meer dan 65% van de sportbeoefenaars lijdt aan OCD (Obsessive Compulsive Disorder), gemeenzaam bekend als de 'kuisziekte'. Het schrobben van het ijs heeft dwangmatige proporties aangenomen. Dit vindt ook Peter Suter, voorzitter van de Belgische Curlingassociatie: "Vroeger werden de stenen iets sneller en preciezer gestoten, en moest er amper geveegd worden. Maar tegenwoordig wordt er van in het begin geveegd. Dit vegen verlengt de baan van de steen. Maar het vegen heeft ook een verslavend effect: hoe meer je veegt, hoe meer dopamine vrij komt in de hersenen. De veger ervaart een soort euforisch gevoel. Echter, doordat het aantal dopaminereceptoren en de gevoeligheid hierdoor afneemt, moet er meer geveegd worden om hetzelfde effect te verkrijgen. De veger raakt hierdoor in een vicieuze cirkel. En zoekt ook buiten de curlingbaan naar zijn 'kick'. De stap naar de kuisziekte is dan snel gezet. Er zijn gevallen bekend waarbij het sociale leven van bepaalde curlingbeoefenaars volledig stil viel. Overal en altijd moet er geveegd worden. In Canada werd een voormalig Olympisch kampioen dood teruggevonden in zijn appartement nadat hij de helft van zijn parketvloer weggeschrobd had. Het is tijd dat iemand aan de alarmbel trekt."

Of bovenstaande feiten mee aan de basis liggen van de beslissing van Swiffer wilde niemand bij het bedrijf bevestigen, maar het is begrijpelijk dat Swiffer niet geassocieerd wil worden met deze duistere kant van de sport.

Bierviltje efficiënter dan servet

Leiden - Onderzoekers van de universiteit van Leiden hebben ontdekt dat het gebruik van een bierviltje (bierkaartje) efficiënter is dan dat van een servet (serviette) in het absorberen van condensatie en aflopend bierschuim. Ook werd tijdens het onderzoek aangetoond dat het bierviltje altijd intact bleef tijdens consumatie, opnieuw in tegenstelling tot het servet. In 58% van de gevallen desintegreerde het servet tijdens het drinken, waar het bierviltje geen tekenen van slijtage of vormverlies vertoonde. Ook bleef het bierviltje minder vaak hangen aan het glas dan het servet (6% ivm 37%). De eindconclusie van het rapport luidt dat, hoewel de servet de perceptie heeft van 'chiquer' te zijn, het bierviltje veel efficiënter is als onderzetter in de kroeg (café) of in de cocktailbar.

Thailand: traditie van militaire staatsgrepen opgenomen in lijst UNESCO Werelderfgoed

De Commissie voor het Werelderfgoed van de UNESCO heeft de jarenlange traditie van militaire staatsgrepen in Thailand opgenomen in de lijst van het immateriële erfgoed van de mensheid. Thailand, dat tot op heden al 26 staatsgrepen heeft meegemaakt en 18 verschillende grondwetten heeft ondergaan, heeft er aldus weer een toeristische troef bij.

De Commissie loofde het overwegend vreedzaam karakter van de coups, in tegenstelling tot interventies in andere landen waar machtswissels door het leger gebeuren. Daarnaast had de Commissie oog voor het overvloedig gebruik van kleuren bij de diverse tegenpartijen. De Minister van Toerisme van Thailand verklaarde blij te zijn met deze erkenning: "Het doet deugd dat er wereldwijde appreciatie is voor de manier waarop wij onze politieke problemen oplossen. In het 'Land van de Glimlach' verlopen machtswissels doorgaans met de glimlach, begeleid door het leger. De mensen zijn het zo gewend en zouden het niet anders willen. Voor toeristen die ons mooie land bezoeken zijn de betogingen en protesten een vorm van folklore, een anachronistische evocatie van het verleden, toen militaire coups schering en inslag waren. Wij houden deze traditie in ere en worden hiervoor eindelijk beloond."

De generaal van het Thaise leger valt hem bij: "De traditie van militaire staatsgrepen in Thailand is zodanig uitgepuurd dat iedereen weet aan welke regels hij zich impliciet dient te houden. Het geheel wordt georchestreerd in samenspraak met de militaire en politieke machten, en finaal goedgekeurd door de Koning. Slechts zelden dienen wij effectief in te grijpen, en slechts zelden vallen er burgerslachtoffers te betreuren. De laatste keer dat wij Bangkok moesten binnenvallen, kregen wij een opvallend warm welkom! De democratie en het toerisme kan er maar wel bij varen, zeg ik altijd."

Belgische Hockey Bond verveeld met media-aandacht

De Koninklijke Belgische Hockey Bond kijkt met gemengde gevoelens naar de verhoogde media-aandacht rond de Nationale Heren- en Damesploegen, de Red Lions en de Red Panthers. Langs de ene kant zijn ze blij met de goede uitslagen en de uitgelaten sfeer rond de Nationale Ploeg, langs de andere kant vrezen ze een toevloed van nieuwe, minder kapitaalkrachtige leden door de toegenomen visibiliteit van de sport.

Bondsvoorzitter Marc Coudron licht toe: "Kijk, het is fijn dat hockey op een positieve manier in beeld komt. Een breder publiek krijgt de resultaten van jarenlang hard werken te zien . Een probleem stelt zich echter als dit breder publiek denkt zomaar lid te kunnen worden van een hockeyclub in de buurt. In principe kan dit, maar dit is uiteraard niet de bedoeling. We houden de sport graag exclusief, voorbehouden voor kinderen van ouders met een goedbetaalde job, en met een wagenpark dat dat van de doorsnee burger overstijgt. Er is ook een vestimentaire etiquette die wij handhaven."

"We zijn blij met de beelden op televisie die onze resultaten in de verf zetten, maar zijn beducht voor een scenario zoals met de golfsport gebeurd is. Toen golf vorig jaar door BLOSO als 'sport van het jaar' verkozen werd, was er een instroom aan allerlei dubieuze golfdebutanten van lager allooi, die de golfsport toch een deel van zijn elitaire karakter verloren heeft doen gaan. Wij passen voor dergelijke democratisering. Let wel, ik herhaal: de Belgische hockeyclubs staan open voor iedereen, ik herhaal: ie-de-reen, op voorwaarde dat ze aan de ongeschreven eisen voldoen. U moet begrijpen: veel ouders schrijven hun kinderen in voor de hockey om zelf op de hockeyclub te netwerken of andermans vrouw te versieren. De sfeer op het veld is even belangrijk als in het clubhuis. Stel u voor dat een kindje uit een of andere achterbuurt, dat vroeger de wijk terroriseerde met een stok, plots, door deze achtergrond, een ontzettend  groot talent blijkt te hebben voor hockey, en iedereen naar huis speelt. Dan is het hek van de dam voor onze sport. Dit willen wij vermijden. In eenieders belang. Een beetje ongelijkheid moet er zijn in de wereld. Als u mij nu wil excuseren, ik moet naar het oesterbuffet."

Peter Mertens (PVDA) nieuw gezicht campagne Louis Vuitton

Peter Mertens, partijvoorzitter van de PVDA en gemeenteraadslid in Antwerpen, wordt het nieuwe gezicht van de zomercollectie 2014 van Louis Vuitton. Het gaat om een nog te lanceren mannenkledinglijn, genaamd 'Bolsjewits Chic', die iets goedkoper zal zijn dan de traditionele stukken van Louis Vuitton, maar nog steeds 90% overpriced. Het modehuis hoopt via Peter Mertens de collectie een rebels en recht-voor-de-raap karakter te geven. Voor de fotoshoot zal Peter Mertens naar een safaripark in Afrika overgevlogen worden, alwaar een setting zal worden gecreëerd, met een zetel en een koffietafel, terwijl Peter Mertens de Pravda doorbladert. Peter Mertens had naar verluidt aangedrongen op een minder geldverspillende fotoshoot, bijvoorbeeld in Antwerpen of Brussel, maar heeft geen inspraak in het artistieke aspect van de campagne.

Op de vraag waarom Mertens heeft ingestemd met een deal met een merk dat als symbool zou kunnen staan voor het kapitalisme, is hij kort: "Voor het geld. Simpelweg voor het geld. Keith Richards, Bono en zelfs kameraad Gorbatsjov hebben hun broek al laten zakken bij eerdere campagnes, en als zulke rijke sterren dit al mogen doen, waarom ik dan niet? Ik kan het geld goed gebruiken. Zij hebben hun geld weggeschonken aan goede doelen, als ik mij niet vergis. Ik ben van plan om met mijn gage de strijd tegen het kapitalisme op te voeren, ook tegen LVMH, ja. Ik heb dit trouwens contractueel laten vastleggen dat ze mij niets kunnen maken als ik mij negatief over het concern uit laat. Bernard Arnault is mij al langere tijd een doorn in het oog, ik heb dit nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij is van Frankrijk naar België verhuisd enkel en alleen om belastingstechnische redenen, en dit is aanstootgevend. Het geld van de Bolsjewits Chic campagne kan ik goed gebruiken om zijn geldstromen nog beter in kaart te brengen. Fight fire with fire, jawel! Het enige probleem waarvoor ik nog geen oplossing gevonden heb, is wat ik ga doen met al die tassen en kleren die ik sowieso zal mogen houden. Ik kan dergelijke merkkledij onmogelijk dragen, dat strookt niet met mijn imago. Die tassen, daar zal mijn vrouw wel blij mee zijn, maar die kleren gaan waarschijnlijk naar de kringloopwinkel, met spijt in het hart..."

Zijn ze bij LVMH niet bang van de verhoogde combattiviteit van Mertens en zijn strijd tegen het kapitalisme? "Nee, we hebben geen schrik van toekomstige acties van Peter, integendeel", klinkt het bij Sandrine Petillon, woordvoerdster van LVMH België. "Onze samenwerking is eenmalig en louter professioneel. Om eerlijk te zijn rekenen we een beetje op Peter om eerlijk en rechtuit ons imago te becommentariëren. We hopen dat zijn uitlatingen via de bekende sociale media opgepikt worden zodat de visibiliteit van de campagne verhoogt, een polemiek teweeg gebracht wordt en uiteindelijk de verkoop aanzwengelt."