Minister-president Jan Jambon lichtte in zijn Septemberverklaring zijn plannen toe om nieuwe draagvlakken aan te kopen. Hij stelt vast dat de Vlaamse bevolking bepaalde beslissingen niet steunt, zowel op regionaal vlak, als op gemeentelijk vlak. Er is simpelweg geen draagvlak.
Als voorbeeld haalt Jan Jambon de opvang van asielzoekers aan. Overal waar asielcentra komen, volgt er burgerprotest. Dat komt omdat er geen draagvlak is. Andere dossiers waarvoor amper tot geen draagvlak bestaat zijn de aanleg van de Ventilus leiding in West-Vlaanderen, de Oosterweelverbinding, de corona-maatregelen, nieuwe vergunningen, circulatieplannen, en zo verder...
De problemen die momenteel wel nog opgelost geraken, steunen op verouderde draagvlakken. Sommige draagvlakken dateren nog van de jaren zestig, toen er wel nog consensus bestond om maatschappelijke problemen op te lossen. Deze draagvlakken zijn tot op draad versleten, met tekenen van betonrot.
De Minister-president gelooft dat de constructie van nieuwe draagvlakken de bouwindustrie een nieuwe boost van geven. Maar het is onzeker of er voldoende draagvlak is om het cement en staal te produceren dat nodig is voor de bouw van deze draagvlakken. Bij de productie van bouwmaterialen, en in het bijzonder cement, komt er namelijk heel veel CO2 vrij.
