De bekende jazz saxofonist Tom 'Hurricane' Gumley heeft in een interview met Cadence Magazine toegegeven dat hij eigenlijk niets van muziek kent. Hij beweert geen noten te kunnen lezen, en de helft van de tijd geen flauw idee te hebben waar hij mee bezig is. 'Ik blaas maar wat', aldus de jazz muzikant. Het eerste feit is op zich niet onoverkomelijk: er zijn heel wat bekende muzikanten die geen partituren kunnen lezen. Maar dat hij zelf toegeeft geen idee te hebben wat hij soms op het podium uitvoert, is wel een grote schok. En is deze bekentenis oprecht, of zet hij zijn fans opnieuw op het verkeerde been?
Het rags to riches verhaal van Tom Gumley is algemeen bekend in de jazz scene. Hij leefde jarenlang als dakloze in Queens, tot een bekende jazz producer hem 'ontdekte'. Zijn stijl werd in jazz kringen omschreven als avant garde, grensverleggend, non-conformistisch, dissonant en luid. Vaak trad hij op zonder versterker. Hij heeft met de besten op aarde samen gespeeld en zou dus al die jaren hebben gedaan alsof. Tom Gumley vond het tijd om de waarheid te vertellen, nu zijn manager en producer, Nick Duysenburg, vorig jaar overleden is. Hij zegt dat hij niet langer met deze leugen kon leven. Een vreemde wending in wat al een bijzondere carrière was.
In het interview geeft Tom een andere versie van zijn 'ontdekking', en zijn beginjaren: "Eind jaren '90 zat ik in een diepe put. Ik had geen geld, was ziek, en leefde op straat. Om rond te komen ging ik soms werken in de pawn shop als klusjeswerker. Daar kwam op een dag een saxofoon binnen, en mijn baas vroeg mij die op te blinken om door te verkopen. Bij het poetsen ontdekte ik een smak geld die verborgen zat in de buis. Ik voelde dat er nog meer geld in zat, en begon op de saxofoon te blazen, zo hard ik kon, om al het geld eruit te krijgen. Nick (Duysenburg, nvdr) was net in de winkel op dat moment en hoorde mij blazen. Hij vond het fantastisch, en zei dat ik talent had. Ik was bang dat ze zouden ontdekken dat ik geld gestolen had, en speelde het spel mee. Nick nodigde mij uit in zijn studio, en daar herhaalde ik mijn nummertje. Gewoon hard blazen, en wat op de kleppen duwen. Iedereen was lyrisch. Nick wilde direct een plaat opnemen. Hij nodigde enkele studiomuzikanten uit en de rest is geschiedenis."
"Al die jaren heb ik gedaan alsof, hoewel ik moet toegeven dat ik er beter in geworden ben. Ik maakte mezelf wijs dat ik er talent voor had. Maar eerlijk gezegd, ik heb gewoon een straffe adem, en blaas maar raak. Het probleem is dat de kenners als één blok voor mijn stijl gevallen zijn. Er werden mij eigenschappen toegedicht die ik niet had. Ik werd als vernieuwer aanzien, en zelfs als redder van de moderne jazz. Er was geen weg meer terug."
"Vanaf het begin van mijn carrière mocht ik soleren bij de topgezelschappen. Dit was mijn geluk: zij trokken al mijn schijnbare fouten recht. Ik was de nieuwe jazz sensatie en wie het niet hoorde, was simpelweg niet mee. Vaak heb ik me daar schuldig over gevoeld, over hoe criticasters met de grond gelijk gemaakt werden, terwijl ze gewoon de waarheid vertelden..."
"En nu is dus de tijd gekomen om vergeving te vragen. Om de maskerade op te heffen. Om met mezelf in het reine te komen. Ik wil dat de waarheid gekend wordt. Ik ben dankbaar voor wat de jazz mij gegeven heeft: een inkomen, en een weg uit de armoede. Maar nu wordt het tijd om iets anders te doen. Ik wil jazz terug geven aan de mensen die ervoor gestudeerd hebben, en die wel weten waar ze mee bezig zijn."
No comments:
Post a Comment